مورخه 9/8/89 ساعت 7 عصر  روز یکشنبه مراسم یاد بودی استاد مرحوم مسعود بختیاری برگزار می گردد در این مزاسم همه اهل قلم و ادب و اندیشه دعوت شده اند

 سخنرانان

 کورش و ارش کیانی 

 اسفندیار علاء الدین برادر مسعود بختیاری

 با هنر مندی کورش اسد پور و دیدار محمودی

  دکتر صادقی - پرفسور عربی - حاج اقا شیرمردی از روحانیت معظم موضوع  سخنرانی مشروطیت و بختیاری

 و ارائه مقاله شلیل   جهانبخشی   ---  توسط  کودک خردسال

  مهمان ویژه  -   استاد شوینی  عزیز

شلیـــــل                                                            

وقتی آواز شلیل زنده یاد مسعود بختیاری بگوشم می رسد مجالی برایم نمی ماند ,و چون در یایی  خروشان روح و روانم متلاطم می گردد. گویا این آهنگ متعلق به من وبرای من سروده شده است ((.وقتی می گوید تو بدیرو و موبدیر کــوه وسته میونه ــــ بل خدا طاقت بده دل هردو مونه )) ویا وقتی می گوید هردو مون سوخته دلیم , واین سوخته دلی نه از جانب همدیگر بلکه درد مشتـــرک نه از نگاه عشق بلکه از تمام دل سوختگان کــوه  های   بختیاری و یاد آور تمام مخاطرات کــوچ از پستی و بلندی گــردنه های مخوف ,اما پر خاطره تاراز و زردکــوه است . تو بدور و مــو بدور ای شلـــیل , کــوه وســــته مــــیونه   Yباوسعت سختی ها ؛ و عظمت دردی است که ؛  باید بخدا پناه جست . در ادبیات عاشقی میان افتادن کــوه مصداقی ندارد  وکدام کــوه با عظمت می تواند جلــودار عاشق قصه شلیل سلطان آواز ما باشد ، کــوه آسماری ؛ یا کــوه بلوط بلند پـــر طمطراق  و نفس گیــر ؛ ویا کــوه تارازی که کبک های ان همــواره آواز خوان دشت لاله های واژگون با نگاه مسعود ؛ سلطان شعر شلـــیل بختیاری است ویا همان کــوهی که بابت ان فرهاد ناتمام نیمی از ان را تراشید و افسانه عشق خود را ناتمام رها نمود . تمام کــوه های زاگــرس مجرمانه باید خونبهای فرهاد ها را بپردازند اگر چه ؛ بهای ان ؛ کـــــوه دنا را بکنند و ببیزند و چون ســرمه ای در چشمـــان عزیزان بکشند.   ( کــوه وسته میونه ) کوه نه از تمثیل بلندی ان است  بلکه بمثابه حجمی بزرگ چون خود کوه است که باید برداشت تا به راز و رمز عاشقی و دل سوختگی رسید شلیل  رمــز و راز درد های دشت ها وچشمه ساران این طبیعت ناشناخته از ایل بختیاری است که هزاران سوخته دلی را ؛ در خود پرورش داده است اما بیادگارنام و نشانی از آنان ؛ بمیان نیامده است ؛ شعر شلیل برای تمام گمنان و برای آنانی است که روح بی قرارشان در دامان این برزخ انتظار ســپری شد ؛ اما به آرامش نرســـیدند .         

 

    امامزاده طاهر ــ کرج

در هنگامی که تو از ســر راءفت از کوه پایین امدی من از سمت خورشید ؛ از سمت مشرق می ایم همچون بالا امدن خورشید بسمت تو می ایم چون بسیار انتظار کشیدم و بسیار در بطن خود سوخته بودم که امدن تو چاره ای برایم نداشت و چون مردن من در هنگام امدن تو بود ؛ نظاره گر غروب خورشید باش؛ در هنگام بالا امدنش باش واز فرط تشنگــی و بی رمقی مرا بخاطر آر ؛ ای شلیل بکمکم بیا و به من بگــو با این دل درد منــد و بیچاره ام چه کنم ؛ تنها دوای درد دل من تو  هستی و بیا مرا در امواج بی سامانی خود رها مکن ؛ چگونه با دل تنگی خود مدارا کنم در حالیکه مرا از وجودت سیراب نکردی ؛ آیا برای همیشه ؛ انتظار تورا در خاطراتم جستجــو کنم و یا مســـیر عبورت را از هــر رهگــذر کوچه و بـــرزنی سراغ بگیرم ؟, من که حاضر بودم تمام کوچ رو های دنیا را بدنبال تو بــگردم واز تمام مسیر ها بگذرم؛ شاید از تو خبری بیابم اما ای شلیل حکایت تو نیامدن است و بس .    

شلیل ؛ چی کنار سره ره ؛ یاد آور کدام انتظاری است که مانند درخت کناری تنها بر لب جاده نظاره گر مسافران و رهگذران این جاده بی انتها است تا شاید خبری از دور دست ها ؛ از سمت شمال ؛ از مسافران ئیلاق ؛ از مسیر نسیم شتابان ؛ پرس و جو کردم اما سودی نبخشید. چرا بامن چنین کردی من که گفته بودم بغیر از تو دسترسی ندارم ؛ ایا تو بفکر من بودی ؛ برگ و بارم ریخت و تو نیامدی و هرگــز هم نخواهی امد . شاید من روزی بسراغ تو بیام اما با کدام پا و با کدام رمق در حالیکه مرا فرسوده کردی و توان مرا گرفتی ومن از برگ ریزان تا بهار صبر کردم و تمام سرشاخه های امید را بو کردم اما امیدی نبود  ومن در تنهای خودم گریه کردم وبسیار اشک ریخته ام ولنگه های درب را نبسته ام در حالیکه هنوز نیامده ای  واز شب های دلگیر تا به صبح هراسانم و می ترسم ؛ مدت هاست که مرا در خودم زندانی کردی. ولی اینبار منمی ایم اما  با دلی سوخته و بی قرار و چشمانی اشک آلود ؛ وقتی امدم ای شلیل مرا از وجودت سیراب کن و مرا در آغوش بگیــر و به من آرامش ابــــدی ببخش .                                                                  

 فرشاد جهانبخشی                        

                      

              

                                        

   جهانبخشی  همیشه در غم تو اشکهایش جاری است